Φιλοσοφικές Διαστάσεις της Φροντίδας στη Νοσηλευτική

Η εργασία αυτή ερευνά και πραγματεύεται την φροντίδα ως πρωταρχική έννοια συγκρότησης του ανθρωπίνου όντος, ως οντολογικά κυρίαρχη της πορείας των πραγμάτων της αλήθειας και της ζωής. Η μέριμνα και έγνοια του νοσηλευτή της νοσηλεύτριας, έγκειται στο να εδραιώσει στην καθημερινότητα μια ολική στάση φροντίδας προς τον άνθρωπο, ένα βίωμα πρωταρχικής ηθικής φιλοσοφίας (prima philosophia) έναντι των άλλων προσώπων, και έναντι της πορείας του Όντος και των όντων εν γένει. Η ηθική δεν δύναται να θεμελιωθεί πάνω σε ηθικές και επαγγελματικές προσταγές, κώδικες ηθικής και δεοντολογίας, κοινωνικές και πολιτικές παραινέσεις, κανόνες ή νόμους δικαίου, αντιθέτως αυτές οι προσεγγίσεις ήδη θεμελιώνονται πάνω στο πρωταρχικό βίωμα της φροντίδας ως ηθικό πρόσταγμα έναντι της ετερότητας που συναντάμε καθημερινά πρόσωπο-με-πρόσωπο, στο πρόσωπο του κάθε άλλου συνανθρώπου μας, και στο πρόσωπο της ετερότητας όλων των όντων και του όντος καθαυτού. Όπως μας έχει διδάξει ο Λεβινάς, το ένσαρκο πρόσωπο του άλλου που συναντάμε καθημερινά πρόσωπο-με-πρόσωπο, αποτελεί συνάντηση με την ολότητα την ένσαρκη ετερότητα του όντος, εμπεριέχει δε το πρωταρχικό ηθικό κάλεσμα για ανθρώπινη δικαίωση και φροντίδα. Στο μέγεθος που ο νοσηλευτής απαντά στο ηθικό κάλεσμα που απαιτεί το κάθε πρόσωπο του άλλου που συναντά πρόσωπο-με-πρόσωπο στην καθημερινότητα του, θα είναι και το μέγεθος της δικής του στάσης φροντίδας όπως διαφαίνεται σε όλες τις ενέργειες και ενεργήματα του ιδιωτικού και δημόσιου του βίου, αντικατοπτρίζοντας έτσι την επαγγελματική του στάση φροντίδας για τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Με άλλα λόγια, η στάση φροντίδας του νοσηλευτή απορρέει αναλογικά σύμφωνα με το μέγεθος ανοίγματος του στην ετερότητα -στην ολότητα- και το όν καθαυτό. Παρομοίως, το μέγεθος ανοίγματος του νοσηλευτή στην ερμηνεία του όντος και της ετερότητας, αντιστοιχεί άμεσα στο μέγεθος περάσματος της ηθικής του προσώπου ως prima philosophia στην καθημερινότητα του, και εν τέλει αντικατοπτρίζει το μέγεθος της προσωπικής ανάληψης ευθύνης που ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως φέρει έναντι του «άλλου προσώπου», έναντι της προϋπάρχουσας, οντολογικά θεμελιωμένης ηθικής ευθύνης για τον συνάνθρωπο.